خطابه | دراک

دراک

دراک نام کوهي است، تصادفي من در کنارش بزرگ شدم.. اينجا دست‌نوشته‌هاي نامربوطم را مي‌گذارم

خطابه

سپتامبر 13, 2009 در 3:18 ب.ظ. · دسته‌بندی شده در نوشتن از خود

جهانیان بدانند من دارم به این رخوت پس از انتخاباتم، به این کار کم کردنم، به این فیس بوک و گودرگردی‌ام خاتمه میدهم و مثل بچه آدم مي‌چسبم به کار.

لطف کنيد رسالت عظيم مرا در اين موارد ادامه داده و بار سنگين مسئوليت را نگذاريد زمين بماند.

ارادتمند شما دراک کاري

پایاپیوند

۱ دیدگاه»

نیمه دوم wrote @ سپتامبر 17, 2009 at 6:22 ق.ظ.

اگر تونستین به ما هم بگین چطوری باید خاتمه داد به همه اینها…مرسی!

بیان دیدگاه

وطن! وطن! نظر فکن به من که من به هر کجا، غریب‌وار که زیر آسمان دیگری غنوده‌ام همیشه با تو بوده‌ام همیشه با تو بوده‌ام اگر که حال پرسی‌ام تو نیک می‌شناسی‌ام من از درون قصه‌ها و غصه‌ها برآمدم حکایت هزار شاه با گدا حدیث عشق ناتمام آن شبان به دختر سیاه چشم کدخدا ز پشت دود کشت‌های سوخته درون کومه های سیاه ز پیش شعله‌های کوره‌ها و کارگاه تنم ز رنج، عطر و بو گرفته است رخم به سیلی زمانه خو گرفته است اگر چه در نگاه اعتنای کس نبوده‌ام یکی ز چهره‌های بی‌شمار توده‌ام چه غمگنانه سال‌ها که بال‌ها زدم به روی بحر بی‌کناره‌ات که در خروش آمدی به جنب و جوش آمدی به اوج رفت موج‌های تو که یاد باد اوج‌های تو در آن میان که جز خطر نبود مرا به تخته‌پاره‌ها نظر نبود نبودم از کسان که رنگ و آب دل ربودشان به گودهای هول بسی صدف گشوده‌ام گهر ز کام مرگ در ربوده‌ام بدان امید تا که تو دهان و دست را رها کنی دری ز عشق بر بهشت این زمین دل فسرده واکنی به بند مانده‌ام شکنجه دیده‌ام سپیده هر سپیده جان سپرده‌ام هزار تهمت و دروغ و ناروا شنوده‌ام اگر تو پوششی پلید یافتی ستایش من از پلید پیرهن نبود نه جامه، جان پاک انقلاب را ستوده‌ام کنون اگر که خنجری میان کتف خسته‌ام اگر که ایستاده‌ام و یا ز پا فتاده‌ام برای تو، به راه تو شکسته‌ام اگر میان سنگ‌های آسیا چو دانه‌های سوده‌ام ولی هنوز گندمم غذا و قوت مردمم همانم آن یگانه‌ای که بوده‌ام سپاه عشق در پی است شرار و شور کار ساز با وی است دریچه‌های قلب باز کن سرود شب شکاف آن ز چار سوی این جهان کنون به گوش می‌رسد من این سرود ناشنیده را به خون خود سروده‌ام نبود و بود برزگر را چه باک اگر برآید از زمین هر آنچ او به سالیان فشانده یا نشانده است وطن! وطن! تو سبز جاودان بمان که من پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو به دوردست مه گرفته پر گشوده‌ام
Blogroll
- WordPress.com
- WordPress.org
سر مي‌زنم
Blog Stats
- 106٬077 hits
بایگانی