"قلی خان، دزد بود؛ خان نبود! لابد تو هم اسمشو شنفتی. وقتی سن و سال تو بود، به خودش گفت تا آخر عمرم ببینم میتونم تنهایی هزارتا قافله رو لخت کنم. با همین یه حرف با جونش وایساد و هزارتا قافله رو لخت کرد. آخر عمری پشت دستشو داغ زد و … به خودش گفت هزارتات تموم شد، حالا ببینم عرضه شو داری تنهایی یه قافله رو سالم برسونی مقصد؟ … نشد … نشد. نتونست و مشمول ذمه خودش شد … تقاص از این بدتر؟"**
در برهه‌هائي از زندگاني هر انساني قلي خان است. مي بايد عزم کند که بسازد و برود و تا کند و آن باشد که دلخواه اوست. و چه سخت است اگر آن انتخاب و آن عزم پس از عمري مشمول ذمگي خود باشد… سخت است انتهاي عمر ببيني نه قلي خان، که قلي دزدي…
قلي خان‌ام امروز؛ از آن جهت که به تطهير خويش برخواسته ام، به تطهير ذهن تا که نباشدم انتهاي عمر مشمول‌ذمگي خويشتن.
گام اول همان گام بود که چند سال پيشتر نيز خود را وسوسه انجامش ديده بودم اما توان و روش انجامش را ندانستم يا که به انجامش چو امروز اراده نکرده بودم. اما گام امروز گام اراده بود و انجام گامي که حرکتي عظيم در پي بايدش.
گام اول به سختي برداشته شد اما پس از آن نغمه زندگي بخشي از درونم جوشيد، نغمه اي پيانو وار که به قول نيماي بزرگ صداي مادرانه همه جهان را بازگو مي‌کند. نغمه اي که آرامشي خاص بخشنده بود.
بگذار بدانند همه و خود بدانم باز، من به تطهير خويش برخاسته‌ام.
———————————————————————-
*راجع به نوشته هاي سمبوليک خواهم نوشت.
**قسمتي از ديالوگ روزي روزگاري آنجا که قلي خان رو به دشتي بي انتها چپقش را زير گونه عصا مي کند و مي ميرد قبل از مرگش اين چند جمله را مي‌گويد.
هی کاکو این تصمیم سه روز پیش من بود که دعوت خانوم شما به کلاستون رو همچین قلمبه به فال نیک گرفتم… خوبه که ثبتش کردی… قدمهات استوار و راهت سرسبز و قشنگ کاکو